Morgen is het dan zover...!

Hallo lieve schatten in Nederland!

We beginnen met een verslagje van onze laatste tour naar het binnenland, dan hebben we het kort over de laatste dagen en uiteindelijk een leuke toegift: Brabant.


Dag 1
We werden met een grote bus (voor ons alleen)opgehaald, we konden van deze luxe genieten doordat de andere groep niet meer mee ging. Er had iemand zijn voet gebroken en daardoor bleven we met z'n tweeen over.

Marcel, onze gids, is zelf ook een saramaccaan (grootste stam van de bosnegers) en kon er dus veel over vertellen. Hij vertelde ook het een en ander over de geschiedenis van Suriname.
Ook zong hij een saramaccaans liedje voor ons. Dit bleef niet bij die ene keer, maar dat wisten we toen nog niet.

We hadden weer buspech, maar kwamen toch (met enige vertraging) op Brownsberg aan. We zijn daar gaan wandelen in het natuurpark en zijn geeindigd bij de Leonval. We hebben een aantal dieren gezien en Marcel vertelde veel over de materialen die de bosnegers uit het bos gebruiken.
Ze leven grotendeels uit het bos en van hun kost grondje (stukje landbouw). Natuurlijk moeten ze voor een aantal producten wel in de stad zijn.
Als afsluiting van Brownsberg zijn we naar het uitzichtpunt gegaan en konden we over het Brokopondo stuwmeer uitkijken, prachtig.

We gingen verder met de bus en daarna nog een stuk met de boot. Toen begon het al te schemeren.
We vaarde door, de duisternis in en we konden genieten van een schouwspel boven ons. Een bijzonder mooie sterrenhemel.

We kwamen laat aan en zagen de volgende morgen pas waar we aan waren gekomen.

Dag 2
'Menimi', dat betekend 'herinner mij.
De Sula waaraan dit tropische oord ligt heet 'Djemongo'.
Het wordt gerund door Mantje met familie.
We sliepen in een huisje op de manier gemaakt zoals de bosnegers dat ook doen.
Nog alles van hout, weinig spijkers, touw van planten en een dak van bladeren (maypa en paloeloe).

De tweede dag na een goede nachtrust in het hutje zijn we twee dorpen gaan bezoeken. Het heeft veel indruk op ons gemaakt en het is moeilijk dit op papier te zetten. Ook zullen we wel een aantal dingen vergeten, maar we proberen jullie een indruk te geven.

De dorpen liggen langs het water. We begonnen bij een dorp met kerk en school, dit is een Christelijk dorp - Tutubuka. Je hebt ook traditionele dorpen, die zijn te herkennen aan hun poorten en offerplaatsen. De bosnegers geloven erg in de natuur en offeren ook aan de natuur.
De kinderen van de traditionele dorpen gaan naar school in de Christelijke dorpen.

Toen we aanmeerden waren veel vrouwen en kinderen bezig met wassen en hengelen. Dit is hier het vrouwenwerk en het onderhouden van het kostgrondje (landbouw) hoort daar ook bij.
De meeste mannen waren weg, voor eten en geld zorgen. Dit gebeurt hier o.a. door jagen, verkoop, het bouwen van een huis en boot of door het kappen van een kostgrondje.

Ook hier hebben ze paasvakantie en de kinderen waren dus vrij. Sommige (vooral kleine) kinderen zwaaide, wezen en liepen achter ons aan.
De huizen stonden knus bij elkaar en je zag wel verschil in luxe. Een aantal mensen hadden i.p.v bladeren al zinkenplaten voor het dak gebruikt. Het dorp bestond uit allemaal erfjes, met hierop een woonhuis, hutje voor de keuken en vaak een opslagplaats.
Het had veel weg van Afrikaanse dorpen, je zag bijvoorbeeld veel vrouwen/meisjes die spullen droegen op hun hoofd. Ook werd er veel gebruik gemaakt van omslagdoeken.

Een klein jongetje volgde ons helemaal naar het andere, traditionele dorp Tjaikonde.
Dit dorp gingen we binnen door een poort die boze geesten tegen houd.
De mensen spreken in deze dorpen hun eigen taal. Je merkt ook dat het Nederlands erg beperkt is, dit verstaan ze niet of nauwelijks.

De dorpen verschillen vrijwel niets van elkaar, behalve dat er hier een offerplaats en een lijkenhuis te vinden is.
We leerde ook een paar woorden Saramaccaans zodat we de mensen konden groeten. Het was best lastig, maar goeiemorgen kwam er nog wel uit -> Wiki no. Ook 'ja' hadden we al door, aaaaii.

Mantje ging mee naar deze dorpen en liet ons ook een aantal vruchten die uit het bos afkomstig waren proeven.

De mensen hier hebben af en toe stroom, als de overheid de moeite neemt om brandstof te leveren voor de generator.

We vonden het jammer dat we geen foto's mochten maken, al hebben we op de terugweg vanuit het water wel onze kans gepakt. Het is heel lastig een indruk te geven zonder een beeld daarbij.

Toen we terug waren hebben we even gezwommen en Mantje stelde voor om even bij zijn dorp langs te gaan.
Dit is een erg groot traditioneel dorp, Gujaba. Het viel ons hier erg op dat de kinderen je met grote ogen aankeken. Ze waren hier nog minder gewend aan toeristen.

In de dorpen hebben de mensen vaak kleine deuren, dit is om de boze geesten buiten te houden. Die kunnen namelijk niet bukken!

We hebben met een paar oude dames een praatje gemaakt, waarbij Mantje wel als gids moest optreden. Een van de oude vrouwen haalde wat fruit en casavebrood voor ons. Erg lief.

Je zag in dit dorp nog duidelijker het geloof terug komen. Er waren o.a een gezamelijke offerplaats en geloofshuisjes te zien.

Het begon te plenzen en we zijn gaan schuilen. Er kwam een kleine jongen met een grote kruiwagen vis verkopen. Hij was al kleddernat en liep de rest van het dorp af.

Toen we uiteindelijk thuis kwamen zijn we gaan eten. Aansluitend hebben we raadsels en mopjes verteld. Ook hebben we Mantje en Marcel leren 'pesten'.

Dag 3
Vandaag hebben we een rondleiding gekregen over het eiland. Erg mooi, ook hebben we het woongedeelte van Mantje bekeken.
Hij vroeg ons later in de middag of we mee wilde helpen met het versieren van kalabassen. We hebben allebei ons best gedaan en hij zou er nog sambaballen van maken voor we weer weg gingen.

Tegen de avond hebben we een boswandeling gemaakt, hier hebben we veel vruchten uit het bos kunnen proeven. En vertelde Marcel meer over de materialen die je verder nog kunt gebruiken.

Dag 4
Weer naar huis. Het was een zware terugreis. We moesten nu met de lijnboot en -bus. De lijnboot was nog goed te doen. Alleen begon het weer te regenen.
Maar de lijnbus bleek een soort vrachtwagen te zijn met een grote container erachter. In deze container waren ramen en zitplaatsen gemaakt. We zaten voorin, dat had Marel nog voor ons kunnen regelen, maar we waren blij toen we eruit mochten.
De weg was heel slecht en de vrachtwagen kon niet echt doorrijden. Later werd ons verteld dat deze manier van reizen eigenlijk niet meer wordt gedaan...maar er zijn dus uitzonderingen.

Toen we thuis kwamen waren we doodop en zijn we meteen na het eten in slaap gevallen.


Verder hebben we nog erg veel souveniers en cadeautjes gekocht.
Ook hebben we ons laten verwennen in 'House of Pureness'. Dit was een heerlijk relax oord, waar we eerst een gebubbeld hebben, toen een sauna gevolgd door een lichaamsscrub en uiteindelijk een massage. Echt optimaal genieten.
Ook zijn we nog even langs stage geweest. Thea (collega) toen we kwamen aanlopen: "Zijn dat onze Bakraa's?"

We hebben vandaag al een deel van onze tas ingepakt en het zal wel weer een latertje worden.
En ja Hans, het plenst hier alweer.

We zien en spreken jullie allemaal weer in Nederland!!

De laatste groetjes uit Suriname!


Toegift: "Brabant"

een pet op m'n hoofd
m'n kraag staat omhoog
't is hier kei heet
en gelukkig ook droog
de dagen zijn kort hier
de nacht begint vroeg
de mensen zijn lief en d'r is maar een disco
als ik naar m'n huisje loop, na een erg mooie dag
dan voel ik m'n huissleutel diep in m'n zak

Refr.
en we lopen hier samen in een lekkere stad
we hebben nog geen last van heimwee gehad
maar de mensen ze slapen, de wereld gaat dicht
en dan denken we aan brabant, want daar brand nog licht

we missen de warmte van cafe Jo en Leen
de aanspraak van mensen met een zachte 'g'
ook missen we 't zeiken op alles om niets
was men maar op brabant zo trots als een fries
in 't zuiden vol zon, woon ik samen met jou
't is daarom dat ik zo van brabanders hou

Refr.
en we lopen hier samen in een lekkere stad
we hebben nog geen last van heimwee gehad
maar de mensen ze slapen, de wereld gaat dicht
en dan denken we aan brabant, want daar brand nog licht

De peel, en de kempen en de meijerij
maar 't mooiste aan brabant zijn wij, dat zijn wij

We lopen hier samen in een te mooie stad
we hebben nog geen last van heimwee gehad
maar de mensen ze slapen, de wereld gaat dicht
en dan denken we aan brabant, want daar brand nog licht


en dan denken wij aan brabant, want daar brand nog licht!